آزمایشگاه محلی است که در آن با آزمایش نمونه‌های مربوط به بیماران به روند تشخیص و درمان بیماران کمک می‌شود. وابستگی پزشکی به آزمایشگاه با پیشرفت تجهیزات و تکنولوژی روز به روز بیشتر می‌شود و امروزه کمتر پزشکی بدون استفاده از آزمایشگاه اقدام به تشخیص و درمان می‌نماید.
گاهی پزشک به بیماری خاصی شک می‌کند و صرفا“ جهت تشخیص آن بیماری و یا افتراق آن بیماری از امراض مشابه آزمایش هایی را درخواست می‌نماید. گاهی نیز یک بیماری بطور اتفاقی طی یک سری آزمایش های چک آپ مشخص می‌گردد. این در حالی است که بیماری در مراحل ابتدایی سیر خود قرار دارد و هنوز علائم بالینی آن آشکار نشده است. لذا جز بوسیله آزمایش به هیچ وسیله دیگر قابل تشخیص نیست. بدیهی است که حتی بسیاری از بیماری های صعب‌العلاج چنانچه به موقع تشخیص داده شوند قابل درمان می‌باشند.
عوامل بی شماری مانند مصرف داروها، ورزش، وضعیت بیمار در هنگام خون گیری (نشسته یا خوابیده بودن)، زمان خون گیری (صبح یا عصر)، حاملگی، اضطراب، افسردگی، ناشتا نبودن و تروما (ضربه) می‌توانند موجب تداخل و ایجاد نتیجه کاذب گردند.
صرف وجود یک نتیجه خارج از حدود طبیعی نمی‌تواند دال بر وجود بیماری باشد در پنج درصد افراد سالم هم ممکن است نتیجه یک آزمایش خارج از حدود طبیعی باشد.
موارد متعددی وجود دارد که مسئولین آزمایشگاه نیاز به تکرار آزمایش با نمونه‌گیری مجدد می‌بینند. این عمل به خاطر اطمینان از صحت نتیجه آزمایش انجام می‌شود و لذا شایسته است بیمار بدون نگرانی در این مورد همکاری نماید.
